Stosując się do aktualnych zasad bezpieczeństwa i przeciwdziałania pandemii COVID-19, prosimy o wypełnienie oświadczenia o stanie zdrowia dostępnego TUTAJ. Oświadczenie należy pobrać, wydrukować, wypełnić i okazać na miejscu wydarzenia, będą one również dostępne do wypełnienia na miejscu.
Nagranie głośnego spektaklu Milo Raua. Życie Marca Dutroux – pedofila i mordercy, który wstrząsnął belgijskim społeczeństwem na przełomie XX i XXI w. – zostało w nim przedstawione przez dzieci w wieku od 8 do 13 lat. Biografia Dutroux staje się tu pretekstem do namysłu nad historią Belgii, zbrodnią i nad samym teatrem. Tytuł nawiązuje do Pięciu łatwych utworów Igora Strawińskiego, które kompozytor stworzył, by ułatwić swoim dzieciom naukę gry na fortepianie.
---
Program: Portret Artysty: Milo Rau
28, 29.06, 19:00, Pokaz spektaklu POWTÓRZENIE. HISTORIA/E TEATRU (I)
Pokazy filmów / nagrań spektakli oraz debaty:
24.06, 14:30 CONGO TRIBUNAL
24.06, 16:15 PIĘĆ ŁATWYCH UTWORÓW
24.06, 18:15 ORESTES W MOSULU. MAKING OF
25.06, 11:00 LAM GODS
25.06, 13:00 NOWA EWANGELIA
25.06, 16:00 OKRĄGŁY STÓŁ NA TEMAT TWÓRCZOŚCI MILO RAUA
25.06, 20:00 SCHOOL OF RESISTANCE: QUEER UTOPIA
27.06, 11:00 SPOTKANIE Z MILO RAUEM
27.06, 12:45 SPOTKANIE Z SÉBASTIEN FOUCAULT I EVĄ-MARIĄ BERTSCHY
27.06, 14:45 SPOTKANIE ZE STEVENEM HEENE
27.06, 16.00 JUST ASKING: FILM?Milo Rau urodził się w 1977 r. w szwajcarskim Bernie. Z wykształcenia jest socjologiem, w życiu – reżyserem teatralnym i filmowym, dziennikarzem, od 2018 r. dyrektorem artystycznym NTGent w Gandawie. W 2007 r. powołał zespół International Institute of Political Murder (IIPM), z którym zrealizował większość swoich spektakli, filmów i performansów, książek, debat, konferencji (m.in. Die Letzten Tage der Ceausescus [Ostatnie dni Ceauşescu], Breiviks Erklärung [Oświadczenie Breivika], Hate Radio, Pięć łatwych utworów, Powtórzenie, The New Gospel).) W spektaklach przywołuje przede wszystkim historyczne i współczesne konflikty, zbrodnie, niesprawiedliwości, rozprawia się ze współczesnymi tabu. Sama nazwa zespołu nawiązuje do niezrealizowanego projektu o podjętej przez Clausa von Stauffenberga próbie zamachu na Hitlera.
Duża część przedstawień Milo Raua to rekonstrukcja prawdziwych zdarzeń. Reżyser wykorzystuje materiały archiwalne, stara się poznać jak najwięcej punktów widzenia: powołuje świadków, oddaje głos ofiarom albo ich bliskim, a także ekspertom. Aktorzy i aktorki (profesjonalni i nieprofesjonalni, pochodzący z różnych środowisk i kultur, mówiący różnymi językami) uczestniczą w poszukiwaniach, zbierają informacje, są zawsze współtwórcami scenariusza spektaklu. Czasami występują jako postacie z rekonstrukcji albo dramatu, kiedy indziej pod własnym imieniem.
Teatr Milo Raua jest oparty na współpracy i solidarności. Przejawia się ona zarówno na poziomie pracy nad spektaklem, jak i w doborze tematów i lokalizacji działań. Reżyser jest przekonany, że w zglobalizowanym świecie nie możemy udawać, że problemy innych nas nie dotyczą. W każdym, nawet najbardziej odległym i egzotycznym kraju jest Zachód: międzynarodowe korporacje, Bank Światowy, duże organizacje pozarządowe. Katastrofa klimatyczna, neokolonializm nie znają granic. Żeby się z nimi zmierzyć, „potrzebujemy – jak sam mówi – nowych praktyk, nowych sposobów myślenia, nowej sprawiedliwości, nowego parlamentu, nowych wrażliwości politycznych i nowej globalnej inteligencji”.
Próbę ich wypracowania podejmują członkowie i goście powoływanych przez Raua symbolicznych instytucji: The Congo Tribunal stworzony na wschodzie Konga był teatralnym sądem badającym tło wojny w obszarze Wielkich Jezior Afrykańskich; The General Assembly – teatralnym procesem arbitrażowym i polityczną debatą na temat słabości ONZ czy EU i potrzebą powołania światowego, obywatelskiego parlamentu mierzącego się z globalnymi problemami. Uczestnicy tych przedsięwzięć zastanawiali się, jak stawiać opór wobec władzy wielkich korporacji i współpracujących z nimi międzynarodowych instytucji, takich jak Bank Światowy? Jak wspólnie przekształcać postkapitalistyczną politykę kulturalną i ekonomiczną na rzecz wspólnego dobra? Jak budować transgraniczne sojusze? Według Milo Raua „nie ma czegoś takiego jak »realistyczne« myślenie i działanie. (…) Państwo belgijskie powstało z niczego i dotyczy to wszystkich państw i wszystkich państwowych instytucji. Są one ufundowane na zgodzie obywateli na dzielenie wspólnego losu. Rzeczywistość bierze się z utopii”. Najważniejszy punkt manifestu ogłoszonego po objęciu przez niego dyrekcji NTGent brzmi: „Nie chodzi już tylko o przedstawianie świata. Chodzi o jego zmianę. Celem nie jest ukazanie tego, co rzeczywiste, ale urzeczywistnienie samej reprezentacji”.
Manifest to dziesięciopunktowy zestaw reguł mających obowiązywać w NTGent od 2018 r. Mówi m.in. o zatrudnianiu aktorów obcojęzycznych, amatorów, grup aktywistów, a więc o włączaniu do stałego zespołu ludzi z zewnątrz, o wyjściu teatru do ludzi, w rejony nieteatralne, także poza granice Europy. Jest zatem próbą zmierzenia się z ograniczeniami tradycyjnej miejskiej sceny. Rau działa oddolnie na rzecz zmiany myślenia i postrzegania rzeczywistości, jednocześnie przyczyniając się do poszerzania instytucjonalnych i wyobrażeniowych granic teatru. Łączy aktywizm i sztukę, nie stroniąc też od prowokacji. Forma nie łagodzi, lecz wzmacnia podejmowane przez niego tematy (np. Pięć łatwych utworów, spektakl o głośnej sprawie belgijskiego pedofila i mordercy Marca Dutroux, jest grany przez dzieci). Teatr Milo Raua jest jednocześnie teatrem wspólnotowym, solidarnościowym, działającym na rzecz dobra wspólnego i symbolicznego Innego, a także teatrem kontrowersji, emocji i artystycznego ryzyka.
Spektakle Milo Raua gościły w ponad 30 krajach na całym świecie. Są wystawiane na głównych międzynarodowych festiwalach, m.in. Theatertreffen, Festival d’Avignon, Venice Biennale Teatro, Wiener Festwochen i Brussels Kunstenfestivaldesarts. Rau jest laureatem licznych nagród – do najnowszych należą Peter-Weiss Prize 2017, 3sat Prize 2017, 2017 Saarbrucken Poetry Lectureship for Drama i prestiżowej World Theatre Day ITI Prize w 2016 r., którą zdobył jako najmłodszy artysta od czasów Franka Castorfa i Piny Bausch. W 2018 r. otrzymał Europejską Nagrodę Teatralną. Krytycy nazywają go najbardziej wpływowym („Die Zeit”), najczęściej nagradzanym („Le Soir”), najciekawszym („De Standaard”) i najambitniejszym („The Guardian”) artystą naszych czasów.